10 september 2017
‘Ik geloof in meerdere liefdes van je leven’
Carolien Borgers (34) zingt, schrijft en presenteert. En pendelt tussen Amsterdam en vriend Philip in New York. ‘Als we lange tijd achter elkaar samen zijn, denk ik: mag ik weer even alleen?’
Deze zomer zagen we je ineens regelmatig aan tafel bij Jinek. Hoe was dat?
‘Heel leuk! Ik werd uitgenodigd omdat ik de EK Voetbal TALK presenteerde, een talkshow over het EK voor vrouwen. Na de eerste keer bij Jinek zei Eva: ‘Van mij mag je elke dag bij me aan tafel zitten.’ Wij viben wel lekker. Eva houdt van rellen. Ik denk dat ze die houding ook in mij herkende.’
Je doet steeds meer op tv en radio. Is cabaret een gesloten boek?
‘Ik stond ervan te kijken hoe leuk ik het vond om de EK Voetbal TALK te maken. Maar ik heb geen concrete carrièredoelen zoals in Carré staan of een talkshow à la Eva Jinek hebben. Met cabaret had ik een pauze voor ogen, maar die vind ik inmiddels wel lang duren. Mijn vader was altijd mijn grote inspiratiebron voor mijn shows. Sinds hij twee jaar geleden overleed, ontbreekt het me aan de behoefte om een voorstelling te maken.’
Haar vader speelde een belangrijke rol in de vorming van Carolien, die opgroeide in het Brabantse Etten-Leur. Haar bijnaam daar was ‘de kakker’ omdat ze geen Brabants accent had. Moeder Anneke kwam uit Den Haag, vader Claas uit Rotterdam. Een jaar nadat zij samen een automatiseringsbedrijf hadden opgezet, werd Carolien geboren. Twee jaar later kwam zusje Liesbeth. Hoewel ze het goed hadden, lieten de Borgers het niet breed hangen. Caroliens vader kwam uit een arbeidersgezin waar elk dubbeltje moest worden omgedraaid en dat bleef zijn insteek. ‘Ik heb nooit een nieuwe fiets of merkkleding gehad. We hadden geen dure auto of groot huis.’ Wel gingen het gezin ieder jaar op vakantie naar Amerika. Carolien, lachend: ‘Maar als we dan een Magnum kochten, deelden we die wel door vieren.’
Hoewel ze met warme gevoelens terugkijkt op haar jeugd, wist Carolien al snel dat haar toekomst niet in Brabant lag. ‘Ik herinner me vooral dat ik altijd dacht: er komt een moment dat ik hier wegga. Dat begint een nieuw hoofdstuk. Ik ging nooit uit, zat liever bij een vriend op de zolderkamer. Praten over het leven en heel zware muziek luisteren.’ Op haar achttiende wordt ze aangenomen op de Toneelschool&Kleinkunstacademie en verhuist ze naar Amsterdam, waar ze vóór de auditie nog nooit was geweest.
Hoe was dat?
‘Ik was de jongste van de klas. Er waren een paar Amsterdamse meisjes die vrijuit over seks praatten. Het zweet liep over m’n rug! Hoe durfden ze dat? Ik schoot weer helemaal terug in mijn rol van dorps meisje, vol afkeer van al dat volwassen gepraat.’
Wanneer raakte je dat gevoel kwijt?
‘Aan het eind van het derde jaar heb ik voor het eerst een eigen programma gemaakt, met hele serieuze Nederlandstalig liedjes. Terwijl ik mijn zielenroerselen over de liefde en het leven deelde, moest het publiek héél hard lachen. Ik dacht: die zijn gek geworden, wat onaardig! Maar wat ik had gemaakt was pathetisch en sentimenteel. Dat vonden ze heel grappig, omdat het zo eerlijk was. Ik ontdekte dat ik de lach een veel fijnere bevestiging van contact vond dan de ontroering en ben een cabaretprogramma gaan maken.’
In 2008 debuteerde Carolien met Snars, gevolgd door Makkelijk Praten, Happy End en Zeker Weten. In alle voorstellingen speelt de band met haar moeilijk te doorgronden vader een belangrijke rol. ‘Ik heb me altijd de kleine dochter gevoeld in plaats van een autonome, volwassen vrouw. Mijn shows gingen over het loskomen van de rol die ik voor hem vervulde. Daar probeerde ik weleens met hem over te praten, maar dat kwam totaal niet aan. Heel frustrerend.’ Het mysterie dat haar vader was, heeft ze nooit kunnen ontrafelen. In juni 2015 verliest hij de strijd tegen kanker, na een ziekbed van slechts vijf weken. Het jaar daarvoor was hij ook ziek geweest, maar weer genezen verklaard. De kanker was echter nooit weggeweest.
…
Lees de rest van het interview in VIVA 36 of op Blendle. De geweldige foto’s in het blad en op de homepage zijn gemaakt door Stef Nagel.