4 november 2019

Lana Del Rey – Norman Fucking Rockwell!

‘Goddamn man-child, you fucked me so good that I almost said ‘I love you’.’ Wie anders dan Lana Del Rey kan wegkomen met zo’n openingszin? Voor de 34-jarige Amerikaanse zijn vulgaire romantiek, ongezonde liefdesrelaties en depressieve neigingen een onuitputtelijke bron van inspiratie. Op Norman Fucking Rockwell! viert de sinistere melancholie waarmee ze faam maakte ouderwets hoogtij; Lana bezingt het leven als een moderne tragedie vol bedrog en onvervulde verlangens onder de Californische zon. Tien van de veertien nummers schreef ze met Jack Antonoff, ooit gitarist van fun., sinds 2014 frontman van Bleachers en producer van de sterren. Verwacht echter geen abrupte koerswijzigingen: de piano komt weer veelvuldig van stal om de met popreferenties overladen mijmeringen van elegante zwijmelmelodieën te voorzien, strijkers en synths zwellen aan waar ze dat horen te doen en de sensuele vocalen echoën als vanouds uit de speakers. Sublime-cover Doin’ Time vormt door de luchtigere toonzetting en het hogere tempo een uitzondering op de regel. Elektronische oprispingen in de tweede helft van Venice Bitch en Cinnamon Girl doorbreken op hun beurt de trance-achtige staat waar luisteren naar een LDR-album onvermijdelijk toe leidt. Aan het eind van de rit, als Lana’s stem even melodramatisch wegvalt in de hijgerig-hoog gezongen slotminuut, rest de vraag waarom je je wederom hebt laten inpakken door deze edelkitsch. Zijn het de droombeelden van een Amerika dat niet echt of niet meer bestaat? Zijn het de vele lanaïsmes zoals ‘the culture is lit and I had a ball’ en ‘paint me happy in blue’? Hoe verleidelijk het ook is om Lana Del Rey’s werkwijze en persona cynisch weg te zetten als gekunsteld, het is nog veel verleidelijker om Norman Fucking Rockwell! een tweede, derde en vierde keer te draaien en elk woord dat ze zingt klakkeloos voor waar aan te nemen.